OSMAN NURİ ERGİN’İN ÇALIŞMALARINDA BAHÂÎLİK HAREKETİ

Bahâîlik, 19. yüzyılın sonlarında İran’da Mirza Hüseyin Ali (ö. 1309/1892) tarafından kurulan, görüşleri itibariyle İslâm kültürüne dayanan ancak Müslümanların genel çoğunluğuna göre batıl kabul edilen bir mezheptir. Şîa içinde doğan Bâbîlik ile başlamış, Ali’nin büyük oğlu Abbas Efendi şekillenmiş, Şevki dünyaya yayılarak günümüze kadar varlığını devam ettirmiştir. Bu hareket, propagandalar yoluyla Cumhuriyetin ilk dönemlerinden itibaren özellikle de 1945 ve sonrasında Türkiye’de yayılmıştır. Osman Nuri Ergin, Bahâîlik propagandasının yaygın şekilde yapıldığı dönemde Müslüman Türk halkını, gençliğini, onların zararlı düşüncesinden korumak amacıyla araştırmalar yapan Bahâîliğin din olup olmadığını ele alan aydın mütefekkirdir. Onun araştırmaları Sebîlürreşâd mecmuasında “Sapık Fırkalar: İçyüzü” başlığıyla makale şeklinde yayımlanmıştır. Mezhepler Tarihçisi olmamasına rağmen Ergin’in, Bahâîlere yönelik yaptığı çalışmalar birçok açıdan önem arz etmektedir. Dolayısıyla bu çalışmada, Ergin’in Bahâîliğe değerlendirmeleri alınmıştır. araştırmalarında olmadığı sapık tarikat olduğu sonucuna ulaştığı görülmüştür.